«Πάει, τέλειωσε, αυτό ήταν, ποτέ δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος» λέμε κάποιες φορές, απογοητευμένοι, πικραμένοι, πληγωμένοι από το πού πήγε και το πώς κατέληξε κάποιος έρωτάς μας. Ορκιζόμαστε σθεναρά ότι βάλαμε μυαλό κι ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα κι οι επιλογές μας θα αλλάξουν. Κι ύστερα; Να πάλι τα ίδια... Ή, μία συνηθισμένη έκφραση είναι «πάλι σε τέτοιον (ή τέτοια) έπεσα; μαγνήτη έχω να τραβώ επάνω μου ακριβώς όλους αυτούς που δεν θέλω;». Υπάρχουν φορές που φαίνεται να γινόμαστε δέσμιοι επαναλαμβανόμενων σεναρίων, λες και ξετυλίγονται ερήμην μας και μας παρασύρουν στην οικεία για μας πλοκή τους, ανεξάρτητα από τις αρχικές μας δηλώσεις για αντίσταση. Είμαστε άτυχοι; Αδύναμοι; Ή μήπως βάζουμε κι εμείς κάπως το χέρι μας στο να βλέπουμε το ίδιο έργο; Τι γίνεται όταν επιμένουμε να γυαλίζουμε παραμορφωτικούς καθρέφτες ξανά και ξανά, να τους βάζουμε χρυσές κορνίζες, περιμένοντας μάταια να μας επιστρέψουν μια αντανάκλαση χωρίς παραμορφώσεις; Πώς γινόμαστε ο βάτραχος του παραμυθιού, που περιμένει να τον φιλήσει η όμορφη κοπέλα για να λυθούν τα μάγια και να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα; Και γιατί αυτό το επανορθωτικό φιλί έρχεται μόνο στα παραμύθια;

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: Παρασκευή 20/4/2018, ώρα 19:00

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Θεοδώρου Πέτρος, Ψυχοθεραπευτής Gestalt, μέλος της E.A.G.T., Δημιουργός του PSP: Process-Stage-Praxis. Συγγραφέας των βιβλίων: «Ο χορός των θαυμάτων: τα μεγάλα ταξίδια στα μικρά βήματα» και «...στους αιρετικούς της αγάπης: τα μάτια που με κοίταξαν»