Το σεμινάριο αυτό αποτελεί μια έμπνευση βασιζόμενη στον δάσκαλό μου P.Lichtenberg και ταυτόχρονα μια ‘απάντηση’ της φιλοξενίας μου, με τον αγαπημένο μου ανιψιό (12 ετών), από πέρυσι το καλοκαίρι του 2018.
Διαβάζαμε μαζί ιστορίες, κάτω από τα αστέρια, ξαπλωμένοι στην ταράτσα του σπιτιού του, έτσι όπως συνηθίζαμε να κάνουμε από παλιά…
Τις ιστορίες αυτές τις είχε διαλέξει ο ίδιος. Την πρώτη ιστορία, τη διάλεξε μαζί με τη μητέρα του, τη δεύτερη τη δανείστηκε από τη βιβλιοθήκη του σχολείου του και την τρίτη του την έκανε δώρο ο μεγαλύτερος ξάδελφός του, που τον θαυμάζει γιατί παίζει καλό ποδόσφαιρο.
Το τελευταίο βράδυ, καθίσαμε την περισσότερη ώρα σιωπηλοί και κοιτάζαμε τον έναστρο ουρανό. Τον ρωτώ «τι είναι αυτό… που σε φοβίζει πιο πολύ;», μου απαντά «τα άλλα παιδιά», του λέω «πάντα συμβαίνει αυτό;» μου λέει «όχι, μόνο όταν είμαι μόνος μου».
Αυθόρμητα του απάντησα «Θα είμαι πάντα μαζί σου… όταν όμως με σκέπτεσαι» και μου απαντά «τώρα πια το ξέρω» τον ρωτώ «σου φτάνει;» και μου λέει «Νομίζω, πως ναι!»
Σε αυτό το τετραήμερο σεμινάριο, η ιδιότητά μου, η εμπειρία μου και η περιέργειά μου, γίνονται πυξίδα για να συναντήσω και άλλους ανθρώπους με αντίστοιχες εμπειρίες, ώστε να διερευνήσουμε μαζί τι κάνει ένα παιδί να αισθάνεται τόση μοναξιά και να είναι τόσο ευάλωτο, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να είναι δυνατό και άκαρδο πολλές φορές το ίδιο προς ένα άλλο παιδάκι;
Ποιά είναι η καθημερινή πραγματικότητα της σύγχρονης οικογένειας στην Ελλάδα, σε μια εποχή ολοένα αυξανόμενης αβεβαιότητας, σκληρού ανταγωνισμού και υλικής επισφάλειας; Τι συμβαίνει στο σπίτι όταν η πόρτα κλείνει με θόρυβο για να αρχίσει μια νέα αναμέτρηση με φωνές και αμοιβαίες κατηγορίες; «Παλεύουμε μόνοι μας» είναι μια φράση που και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούν συχνά για να εκφράσουν τη δυσφορία τους, όχι μόνο εξαιτίας των δύσκολων συμπεριφορών των παιδιών, αλλά, κυρίως εξαιτίας της εγκατάλειψης που αισθάνονται τόσο στο άμεσο κοινωνικό τους περιβάλλον όσο και από το θεσμικό.
Θα μιλήσουμε και θα σχεδιάσουμε εκ νέου παρεμβάσεις και λειτουργίες υποστηρικτικές προς όλους όσους τους απασχολεί το θέμα «bullying /εκφοβισμός», ξεκινώντας από την παιδική ηλικία ως ανάμνηση και πληροφορία, φτάνοντας στο σήμερα, ως ενήλικες ζώντας σε μια κοινωνία και χώρα όπου όλοι μας λίγο ή περισσότερο αισθανόμαστε τρωτοί και ευάλωτοι ‘θηράματα’ ενός ευρύτερου συστήματος. Σας περιμένω.
Philip Lichtenberg (1990): ‘Undoing the clinch of oppression’ Gestalt Institute of Cleveland Press, American University Studies.
Το συγκεκριμένο θέμα θα ολοκληρωθεί σε δύο διήμερα σεμινάρια ως ακολούθως:
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ: Σαβ.14 & Κυρ. 15 Δεκεμβρίου 2019 10:00–17:00
Σαβ.18 & Κυρ. 19 Ιανουαρίου 2020 10:00–17:00
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ: Αντιγόνη Ορφανού, Σχολική Ψυχολόγος (Μ.Sc. Professional Training in Educational Psychology), Ψυχοθεραπεύτρια και επόπτρια Gestalt, μέλος της EAGT και της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχοθεραπείας Gestalt (H.A.G.T.). Έχει εργαστεί ως επιστημονική συνεργάτης και ερευνήτρια σε ψυχοθεραπευτικά κέντρα στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη, ως σχολική σύμβουλος σε Νομαρχίες, ως εισηγήτρια σχολικής ψυχολογίας σε ομάδες ενημέρωσης εκπαιδευτικών, ως ψυχοπαιδαγωγός σε προγράμματα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης σε γυναίκες Ρομά, σε παιδιά με αυτισμό καθώς και σε παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Εκπαιδευμένη στο μοντέλο της Ruella Frank στη Σωματική Ψυχοθεραπεία παρακολουθεί οικογένειες σε κοινή συνεδρία με παιδιά έως 1,5 ετών. Ζει και εργάζεται στον Άλιμο από το 1996.
ΚΟΣΤΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ: €280
ΤΟΠΟΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ: Στο χώρο του Gestalt Foundation, Γ. Σισίνη 39, 115 28,
Πλησίον Hilton, στον 4ο όροφο.
